“Love, contentment, truth, humility and other virtues enable the seed of Naam to sprout.”
“Love, contentment, truth, humility and other virtues enable the seed of Naam to sprout.”:-
ਸਲੋਕ ਮਃ ੨ ॥
ਅੰਧੇ ਕੈ ਰਾਹਿ ਦਸਿਐ ਅੰਧਾ ਹੋਇ ਸੁ ਜਾਇ ॥ ਹੋਇ ਸੁਜਾਖਾ ਨਾਨਕਾ ਸੋ ਕਿਉ ਉਝੜਿ ਪਾਇ ॥
ਅੰਧੇ ਏਹਿ ਨ ਆਖੀਅਨਿ ਜਿਨ ਮੁਖਿ ਲੋਇਣ ਨਾਹਿ ॥ ਅੰਧੇ ਸੇਈ ਨਾਨਕਾ ਖਸਮਹੁ ਘੁਥੇ ਜਾਹਿ ॥੧॥
ਮਃ ੨ ॥
ਸਾਹਿਬਿ ਅੰਧਾ ਜੋ ਕੀਆ ਕਰੇ ਸੁਜਾਖਾ ਹੋਇ ॥ ਜੇਹਾ ਜਾਣੈ ਤੇਹੋ ਵਰਤੈ ਜੇ ਸਉ ਆਖੈ ਕੋਇ ॥
ਜਿਥੈ ਸੁ ਵਸਤੁ ਨ ਜਾਪਈ ਆਪੇ ਵਰਤਉ ਜਾਣਿ ॥ ਨਾਨਕ ! ਗਾਹਕੁ ਕਿਉ ਲਏ ਸਕੈ ਨ ਵਸਤੁ ਪਛਾਣਿ ॥੨॥
ਮਃ ੨ ॥
ਸੋ ਕਿਉ ਅੰਧਾ ਆਖੀਐ ਜਿ ਹੁਕਮਹੁ ਅੰਧਾ ਹੋਇ ॥ ਨਾਨਕ ! ਹੁਕਮੁ ਨ ਬੁਝਈ ਅੰਧਾ ਕਹੀਐ ਸੋਇ ॥੩॥
ਪਉੜੀ ॥
ਕਾਇਆ ਅੰਦਰਿ ਗੜੁ ਕੋਟੁ ਹੈ ਸਭਿ ਦਿਸੰਤਰ ਦੇਸਾ ॥
ਆਪੇ ਤਾੜੀ ਲਾਈਅਨੁ ਸਭ ਮਹਿ ਪਰਵੇਸਾ ॥
ਆਪੇ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਸਾਜੀਅਨੁ ਆਪਿ ਗੁਪਤੁ ਰਖੇਸਾ ॥
ਗੁਰ ਸੇਵਾ ਤੇ ਜਾਣਿਆ ਸਚੁ ਪਰਗਟੀਏਸਾ ॥
ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਸਚੋ ਸਚੁ ਹੈ ਗੁਰਿ ਸੋਝੀ ਪਾਈ ॥੧੬॥
ਸਲੋਕ ਮਃ ੧ ॥
ਸਾਵਣੁ ਰਾਤਿ ਅਹਾੜੁ ਦਿਹੁ ਕਾਮੁ ਕ੍ਰੋਧੁ ਦੁਇ ਖੇਤ ॥
ਲਬੁ ਵਤ੍ਰ ਦਰੋਗੁ ਬੀਉ ਹਾਲੀ ਰਾਹਕੁ ਹੇਤ ॥
ਹਲੁ ਬੀਚਾਰੁ ਵਿਕਾਰ ਮਣ ਹੁਕਮੀ ਖਟੇ ਖਾਇ ॥
ਨਾਨਕ !ਲੇਖੈ ਮੰਗਿਐ ਅਉਤੁ ਜਣੇਦਾ ਜਾਇ ॥੧॥ ਮਃ ੧ ॥
ਭਉ ਭੁਇ ਪਵਿਤੁ ਪਾਣੀ ਸਤੁ ਸੰਤੋਖੁ ਬਲੇਦ ॥
ਹਲੁ ਹਲੇਮੀ ਹਾਲੀ ਚਿਤੁ ਚੇਤਾ ਵਤ੍ਰ ਵਖਤ ਸੰਜੋਗੁ ॥
ਨਾਉ ਬੀਜੁ ਬਖਸੀਸ ਬੋਹਲ ਦੁਨੀਆ ਸਗਲ ਦਰੋਗ ॥
ਨਾਨਕ ! ਨਦਰੀ ਕਰਮੁ ਹੋਇ ਜਾਵਹਿ ਸਗਲ ਵਿਜੋਗ ॥੨॥
ਪਉੜੀ ॥
ਮਨਮੁਖਿ ਮੋਹੁ ਗੁਬਾਰੁ ਹੈ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਬੋਲੈ ॥
ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਸਦਾ ਦੁਖੁ ਹੈ ਨਿਤ ਨੀਰੁ ਵਿਰੋਲੈ ॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਨਾਮੁ ਧਿਆਈਐ ਮਥਿ ਤਤੁ ਕਢੋਲੈ ॥
ਅੰਤਰਿ ਪਰਗਾਸੁ ਘਟਿ ਚਾਨਣਾ ਹਰਿ ਲਧਾ ਟੋਲੈ ॥
ਆਪੇ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਇਦਾ ਕਿਛੁ ਕਹਣੁ ਨ ਜਾਈ ॥੧੭॥
ਸਲੋਕ ਮਃ ੨ ॥
ਨਾਨਕ ! ਚਿੰਤਾ ਮਤਿ ਕਰਹੁ ਚਿੰਤਾ ਤਿਸ ਹੀ ਹੇਇ ॥
ਜਲ ਮਹਿ ਜੰਤ ਉਪਾਇਅਨੁ ਤਿਨਾ ਭਿ ਰੋਜੀ ਦੇਇ ॥
ਓਥੈ ਹਟੁ ਨ ਚਲਈ ਨਾ ਕੋ ਕਿਰਸ ਕਰੇਇ ॥
ਸਉਦਾ ਮੂਲਿ ਨ ਹੋਵਈ ਨਾ ਕੋ ਲਏ ਨ ਦੇਇ ॥
ਜੀਆ ਕਾ ਆਹਾਰੁ ਜੀਅ ਖਾਣਾ ਏਹੁ ਕਰੇਇ ॥
ਵਿਚਿ ਉਪਾਏ ਸਾਇਰਾ ਤਿਨਾ ਭਿ ਸਾਰ ਕਰੇਇ ॥
ਨਾਨਕ ! ਚਿੰਤਾ ਮਤ ਕਰਹੁ ਚਿੰਤਾ ਤਿਸ ਹੀ ਹੇਇ ॥੧॥
ਮਃ ੧ ॥
ਨਾਨਕ ! ਇਹੁ ਜੀਉ ਮਛੁਲੀ ਝੀਵਰੁ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਕਾਲੁ ॥
ਮਨੂਆ ਅੰਧੁ ਨ ਚੇਤਈ ਪੜੈ ਅਚਿੰਤਾ ਜਾਲੁ ॥
ਨਾਨਕ ! ਚਿਤੁ ਅਚੇਤੁ ਹੈ ਚਿੰਤਾ ਬਧਾ ਜਾਇ ॥
ਨਦਰਿ ਕਰੇ ਜੇ ਆਪਣੀ ਤਾ ਆਪੇ ਲਏ ਮਿਲਾਇ ॥੨॥
ਪਉੜੀ ॥
ਸੇ ਜਨ ਸਾਚੇ ਸਦਾ ਸਦਾ ਜਿਨੀ ਹਰਿ ਰਸੁ ਪੀਤਾ ॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਚਾ ਮਨਿ ਵਸੈ ਸਚੁ ਸਉਦਾ ਕੀਤਾ ॥
ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਘਰ ਹੀ ਮਾਹਿ ਹੈ ਵਡਭਾਗੀ ਲੀਤਾ ॥
ਅੰਤਰਿ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਮਰਿ ਗਈ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵੀਤਾ ॥
ਆਪੇ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਇਅਨੁ ਆਪੇ ਦੇਇ ਬੁਝਾਈ ॥੧੮॥
ਸਲੋਕ ਮਃ ੧ ॥
ਵੇਲਿ ਪਿੰਞਾਇਆ ਕਤਿ ਵੁਣਾਇਆ ॥
ਕਟਿ ਕੁਟਿ ਕਰਿ ਖੁੰਬਿ ਚੜਾਇਆ ॥
ਲੋਹਾ ਵਢੇ ਦਰਜੀ ਪਾੜੇ ਸੂਈ ਧਾਗਾ ਸੀਵੈ ॥
ਇਉ ਪਤਿ ਪਾਟੀ ਸਿਫਤੀ ਸੀਪੈ ਨਾਨਕ ਜੀਵਤ ਜੀਵੈ ॥
ਹੋਇ ਪੁਰਾਣਾ ਕਪੜੁ ਪਾਟੈ ਸੂਈ ਧਾਗਾ ਗੰਢੈ ॥
ਮਾਹੁ ਪਖੁ ਕਿਹੁ ਚਲੈ ਨਾਹੀ ਘੜੀ ਮੁਹਤੁ ਕਿਛੁ ਹੰਢੈ ॥
ਸਚੁ ਪੁਰਾਣਾ ਹੋਵੈ ਨਾਹੀ ਸੀਤਾ ਕਦੇ ਨ ਪਾਟੈ ॥
ਨਾਨਕ ! ਸਾਹਿਬੁ ਸਚੋ ਸਚਾ ਤਿਚਰੁ ਜਾਪੀ ਜਾਪੈ ॥੧॥
ਮਃ ੧ ॥
ਸਚ ਕੀ ਕਾਤੀ ਸਚੁ ਸਭੁ ਸਾਰੁ ॥
ਘਾੜਤ ਤਿਸ ਕੀ ਅਪਰ ਅਪਾਰ ॥
ਸਬਦੇ ਸਾਣ ਰਖਾਈ ਲਾਇ ॥
ਗੁਣ ਕੀ ਥੇਕੈ ਵਿਚਿ ਸਮਾਇ ॥
ਤਿਸ ਦਾ ਕੁਠਾ ਹੋਵੈ ਸੇਖੁ ॥ ਲੋਹੂ ਲਬੁ ਨਿਕਥਾ ਵੇਖੁ ॥
ਹੋਇ ਹਲਾਲੁ ਲਗੈ ਹਕਿ ਜਾਇ ॥ ਨਾਨਕ ! ਦਰਿ ਦੀਦਾਰਿ ਸਮਾਇ ॥੨॥
ਮਃ ੧ ॥
ਕਮਰਿ ਕਟਾਰਾ ਬੰਕੁੜਾ ਬੰਕੇ ਕਾ ਅਸਵਾਰੁ ॥
ਗਰਬੁ ਨ ਕੀਜੈ ਨਾਨਕਾ ਮਤੁ ਸਿਰਿ ਆਵੈ ਭਾਰੁ ॥੩॥
ਪਉੜੀ ॥
ਸੋ ਸਤਸੰਗਤਿ ਸਬਦਿ ਮਿਲੈ ਜੋ ਗੁਰਮੁਖਿ ਚਲੈ ॥
ਸਚੁ ਧਿਆਇਨਿ ਸੇ ਸਚੇ ਜਿਨ ਹਰਿ ਖਰਚੁ ਧਨੁ ਪਲੈ ॥
ਭਗਤ ਸੋਹਨਿ ਗੁਣ ਗਾਵਦੇ ਗੁਰਮਤਿ ਅਚਲੈ ॥
ਰਤਨ ਬੀਚਾਰੁ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਭਲੈ ॥
ਆਪੇ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਇਦਾ ਆਪੇ ਦੇਇ ਵਡਿਆਈ ॥੧੯॥
[GGS page 955]
“Love, contentment, truth, humility and other virtues enable the seed of Naam to sprout.”:- (GGS page 955)
SHALOK, SECOND MEHL:
He is truly blind, who follows the way shown by the blind man.
O Nanak! why should the one who can see, get lost?
Do not call them blind, who have no eyes on their face.
They alone are blind, O Nanak! who wander away from their Lord and Master. || 1 ||
SECOND MEHL:
One whom the Lord has made blind — the Lord can make him see again.
He acts only as he knows, although he may be spoken to a hundred times.
Where the real thing is not seen, self-conceit prevails there — know this well.
O Nanak! how can the purshaser purchase the real thing, if he cannot recognize it? || 2 ||
SECOND MEHL:
How can someone be called blind, if he was made blind by the Lord’s Command?
O Nanak! one who does not understand the Hukam (Laws ) of the Lord’s Command should be called blind. || 3 ||
PAUREE:
Deep within the body is the fortress of the Lord, and all lands and countries.
He Himself sits in primal, profound Samaadhi (absorbed ); He Himself is all-pervading.
He Himself created the Universe, and He Himself remains hidden within it.
Serving the Guru (Gurbani Shabad), the Lord is known, and the Truth is revealed.
He is True, the Truest of the True; the Guru has imparted this understanding. || 16 ||
SHALOK, FIRST MEHL:
Night is the summer season, and day is the winter season; sexual desire and anger are the two fields planted.
Greed prepares the soil, and the seed of falsehood is planted; attachment and love are the farmer and hired hand.
Contemplation is the plow, and corruption is the harvest; this is what one earns and eats, according to the Hukam of the Lord’s Command.
O Nanak! when one is called to give his account, he will be barren and infertile. || 1 ||
FIRST MEHL:
Make the Fear of God the farm, purity the water, truth and contentment the cows and bulls, humility the plow, consciousness the plowman, remembrance the preparation of the soil, and union with the Lord the planting time.
Let the Lord’s Name be the seed, and His Forgiving Grace the harvest.
Do this, and the whole world will seem false.
O Nanak! if He bestows His Merciful Glance of Grace, then all your separation will be ended. || 2 ||
PAUREE:
The self-willed manmukh is trapped in the darkness of emotional attachment; in the love of duality he speaks.
The love of duality brings pain forever; he churns the water endlessly.
The Gurmukh meditates on the Naam, the Name of the Lord; he churns, and obtains the essence of reality.
The Divine Light illuminates his heart deep within; he seeks the Lord, and obtains Him.
He Himself deludes in doubt; no one can comment on this. || 17 ||
SHALOK, SECOND MEHL:
O Nanak! don’t be anxious; the Lord will take care of you.
He created the creatures in water, and He gives them their nourishment.
There are no stores open there, and no one farms there.
No business is ever transacted there, and no one buys or sells.
Animals eat other animals; this is what the Lord has given them as food.
He created them in the oceans, and He provides for them as well.
O Nanak! don’t be anxious; the Lord will take care of you. || 1 ||
FIRST MEHL:
O Nanak! this soul is the fish, and death is the hungry fisherman.
The blind man does not even think of this.
And suddenly, the net is cast.
O Nanak! his consciousness is unconscious, and he departs, bound by anxiety.
But if the Lord bestows His Glance of Grace, then He unites the soul with Himself. || 2 ||
PAUREE:
They are true, forever true, who drink in the sublime essence of the Lord.
The True Lord abides in the mind of the Gurmukh; He strikes the true bargain.
Everything is in the home of the self within; only the very fortunate obtain it.
The hunger within is conquered and overcome, singing the Glorious Praises of the Lord.
He Himself unites in His Union; He Himself blesses them with understanding. || 18 ||
SHALOK, FIRST MEHL:
The cotton is ginned, woven and spun; the cloth is laid out, washed and bleached white.
The tailor cuts it with his scissors, and sews it with his thread.
Thus, the torn and tattered honor is sewn up again, through the Lord’s Praise, O Nanak, and one lives the true life.
Becoming worn, the cloth is torn; with needle and thread it is sewn up again.
It will not last for a month, or even a week.
It barely lasts for an hour, or even a moment.
But the Truth does not grow old; and when it is stitched, it is never torn again.
O Nanak! the Lord and Master is the Truest of the True.
While we meditate on Him, we see Him. || 1 ||
FIRST MEHL:
The knife is Truth, and its steel is totally True.
Its workmanship is incomparably beautiful.
It is sharpened on the grindstone of the Shabad.
It is placed in the scabbard of virtue.
If the Shaykh is killed with that, then the blood of greed will spill out. One who is slaughtered in this ritualistic way, will be attached to the Lord.
O Nanak! at the Lord’s door, he is absorbed into His Blessed Vision. || 2 ||
FIRST MEHL:
A beautiful dagger hangs by your waist, and you ride such a beautiful horse.
But don’t be too proud; O Nanak! you may fall head first to the ground. || 3 ||
PAUREE:
They alone walk as Gurmukh, who receive the Shabad in the Sat Sangat, the True Congregation. Meditating on the True Lord, they become truthful; they carry in their robes the supplies of the Lord’s wealth.
The devotees look beautiful, singing the Praises of the Lord; following the Guru’s Teachings, they become stable and unchanging.
They enshrine the jewel of contemplation within their minds, and the most sublime Word of the Guru’s Shabad.
He Himself unites in His Union; He Himself grants glorious greatness. || 19 ||
[GGS Page 955]
